ในปี ค.ศ. 1923 พระสังฆราชแปร์รอส ประมุขสังฆมณฑลสยาม ได้มีหนังสือถึงพระสังฆราชแฟรรี่ สมณมนตรีกระทรวงการเผยแพร่ความเชื่อศรัทธา แสดงความประสงค์จะได้คณะซิสเตอร์มาเป็นกำลังเสริมเผยแพร่ศาสนา

พระสังฆราชแฟรรี่ ซึ่งเพิ่งขอซิสเตอร์อุร์สุลิน 3 คนจากแคนาดา ไปวางรากฐานที่ซัวเถา ประเทศจีน จึงส่งจดหมายนั้นต่อไปให้คุณแม่อธิการิณีวินิฟริด และจดหมายดังกล่าวถูกส่งต่อไปยังคุณแม่อธิการิณีมารี ดู โรแซร์ ที่ซัวเถา คุณแม่ดู โรแซร์อ่านจดหมายของพระสังฆราชแฟรรี่อย่างละเอียด และได้เริ่มติดต่อกับพระสังฆราชแปร์รอสโดยตรง

พระสังฆราชแปร์รอส เสนอให้คณะอุร์สุลินเริ่มงานที่โรงเรียนของสังฆมณฑล ซึ่งมีการสอนด้วยภาษาจีนและไทยไปก่อน โดยจะ มีครูไทยช่วยสอนเด็กนักเรียนระหว่างที่ซิสเตอร์ต้องเรียนภาษาไทย และแจ้งว่าไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย จากนั้นคุณแม่ดู โรแซร์ และพระสังฆราชได้มีหนังสือถึงเจ้าคณะใหญ่อุร์สุลินที่กรุงโรม ซึ่งก็ไม่ได้รับคำตอบตกลงในทันที คุณแม่จึงมีจดหมายไปอีก พร้อมเสนอชื่อซิสเตอร์มารี แบร์นาร์ด มังแซล ชาวฝรั่งเศส ซึ่งขณะนั้นประจำอยู่ที่ชวา เป็นผู้รับผิดชอบคณะที่จะไปสยาม เนื่องจากเป็นผู้ที่เคยติดต่อและพอทราบอัธยาศัยกันอยู่บ้าง

หลายเดือนผ่านไป ในที่สุด คุณแม่ดู โรแซร์ ก็ได้รับข่าวจากเจ้าคณะใหญ่อุร์สุลิน ที่กรุงโรม ตอบรับคำขอ พร้อมกับเตรียมส่งธรรมทูตมา 4 คน โดยคัดจากอาสาสมัครซึ่งเดิมจะไปเมืองจีน 4 คน จาก 3 ประเทศ คือ ฝรั่งเศส เบลเยี่ยม และยูโกสลาเวีย ได้แก่ ซิสเตอร์มารี เทแรส แมร์แตนส์ หัวหน้าคณะ ซิสเตอร์มารี ซาเวียร์ เปียร์ซ ซิสเตอร์มารี ราฟาแอล วูร์นิค และซิสเตอร์มารี อักแนส เดอลัต